Bushokje.

Ik stond maandag bij het bushokje te wachten. En dat doe ik niet vaak, bij een bushokje staan. En ik houd ook niet zo van wachten, maar aangezien ik eventjes geen auto tot mijn beschikking heb, ben ik veroordeeld tot reizen met de bus.
En omdat je over het algemeen op een bus moet wachten heb je vaak de tijd om even op je telefoon te kijken, maar ook om je gedachten schaamteloos af te laten dwalen naar de diepe krochten van je brein. 
Zo keek ik een beetje vanuit boven op mij neer en dacht over de afgelopen maanden. Het is niet zo dat ik het vreselijk vind om alleen te zijn, maar het eindeloze alleen slapen breekt me af en toe wel op. Een beetje knuffelend in bed liggen met je kat is toch iets anders vind ik. Maar: wat wil ik dan? Lastig, lastig. Ik zie mezelf ook nog niet in een relatie.
Maar goed, ik dwaal af, want ik was eigenlijk aan het nadenken over mijn dates. En dan in het bijzonder over de verschillende soorten mannen waarmee ik heb gedate.
Nu ik in dit bushokje sta denk ik na over hokjesdenken. Kun je mannen indelen in hokjes? Dat denk ik zeker niet, maar een grove indeling is er wel te maken, met name omdat mijn afgelopen date van een speciaal soort is. Namelijk de ik-begrijp-geen-reet-van-je-man.
Dit is de man die het allemaal wel leuk vindt, waarvoor je als vrouw moeite moet doen, maar die gerust 3 dagen lang aan radio-silence-mode doet en jou daardoor tot wanhoop drijft. De dates zijn heel erg leuk al is het wel weer gissen wanneer de volgende zal zijn. Wat moet ik hier in godsnaam mee? Als ik teveel berichtjes stuur wil ik te graag, als ik te weinig van me laat horen wil ik blijkbaar niet, omdat er te weinig moeite voor doe. Wat de fuck is dit?! 
De ik-begrijp-geen-reet-van-je-man is vaak een knappe man, die zelf ook best weet dat hij knap is. Er hangt een soort mysterieuze vibe om hem heen die hem onschendbaar maakt. Hij kan er een driedubbele agenda op na houden (dat is dan mijn interpretatie van die mysterieuze vibe) en hij komt er makkelijk mee weg. Deze mannen zijn van gummi: elke keer als je denkt dat je hem vast hebt glijdt ie uit je handjes en het gevolg is dat je hem nog liever wil vasthouden. Hij haalt de borderliner karaktereigenschappen in mij naar boven: een instabiel zelfbeeld, verlatingsangst, een gevoel van leegte. Bah.
Terwijl ik mij dit bedacht, bekroop mij langzaamaan het gevoel dat ik wel eens eerder zo'n man heb gedate. Zo'n man waar je geen hoogte van krijgt. Waar je je wanhopig van afvraagt wat hij nou denkt en wat hij nou wil. En ook al borrelt het zak-er-maar-lekker-in-gevoel in je op, toch kan je het niet hebben en wil je je niet laten kennen. Je bent geen speeltje en je laat ook niet met je sollen, al ben je reuze nieuwsgierig. Kak. Kakirritant. Het zijn dit soort mannen die zorgen dat ik dat hele gedate eigenlijk aan de kant wil gooien en gewoon maar alleen blijf zoals ik nu ben. Ik houd niet van dat moeilijke gedoe. Je vindt me óf wel leuk óf niet. En dat kan je gewoon aan me laten weten, zo weet jij waar jij aan toe bent en ik ook.
Maar dat is niet zoals het daten in het Echte Leven gaat. Het is een soort kat en muisspel, waarbij in mijn geval de man vaak wint, aangezien ik niet zo'n goede ben in het hard-to-get-spelen. Zoals ik al zei vind ik dat gewoon veel te veel gedoe en ik heb daar geen zin in. Straks vind ik het niks en heb ik er voor niks tijd aan besteed.
Nou goed, ik had het even geleden over categorieën mannen en of mannen in hokjes te plaatsen zijn en dat dat eigenlijk niet netjes is, maar dat je wel grofweg een aantal categorieën hebt.
De volgende grove categorie is de hij-vindt-jou-echt-de-allerleukste-op-deze-aardbol-man. Deze mannen zijn goed voor je ego, maar je komt er altijd net iets te laat achter dat er iets mis is. De één is een borderliner, de andere heeft verlatingsangst, de derde woont nog bij zijn moeder (eigenlijk ook een soort van verlatingsangst) en de laatste is gewoon lelijk. Je durft het eigenlijk na 3 dates niet te zeggen, maar het is niks. Dat weet je diep in je hart, maar toch ga je er mee in zee. En dan is het te laat. Je durft niet meer in zijn gezicht te zeggen dat jullie niet voor elkaar gemaakt zijn. Schoorvoetend laat je het allemaal toe, tot er een punt komt dat je echt niet meer lief kan doen tegen hem en lelijk gaat doen. Ik heb een heleboel van deze categorie gehad. Heeft iets te maken met een aanzienlijk minderwaardigheidscomplex. Maar: door schade en schande wordt men wijs. Tenzij je enorm houdt van mannen die je op een voetstuk plaatsen en je voeten kussen en je druiven voeren zou ik hier toch uit de buurt blijven. Al: het is goed voor je ego, maar op tijd afkappen die handel. Het laatste wat je wil is een man die achter je aan blijft lopen. En het allerlaatste wat je wil is een lelijke man, waar je toch iets te lang mee hebt gedate die je absoluut aanbidt en blijft aanbidden. Ik heb hiervan geleerd: als ik denk 'misschien' wordt het wel wat dan moet ik het gewoon niet doen.
Dan nog een totaal andere categorie: de hij-heeft-een-vriendin-maar-heeft-zin-in-seks-met-andere-vrouwen-man. Ik blijf me verbazen over deze categorie en hoeveel mannen in deze categorie vallen. Het lijkt wel steeds normaler te worden dat je als man (maar ik weet dat vrouwen er ook een handje van hebben) op een gegeven moment buiten de deur gaat neuken én dat dan ook heel normaal vindt. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er ook schuldig aan ben. Op allebei de manieren. Maar ik ben er wel van overtuigd, dat als dit gebeurt, er wel iets mis is in je relatie. Maar goed, wie ben ik. Ik mag er niet over zeuren, want ik laat mij ook verleiden tot stomme dingen met deze categorie mannen. Deze hij-heeft-een-vriendin-maar-heeft-zin-in-seks-met-andere-vrouwen-man is vaak slim, heeft een baan met goed salaris of is anderszins succesvol, heeft een huis, soms een auto en hij vindt jou vooral ook al heel lang heel erg leuk. Dat streelt jouw ego dan weer en dan ben je zwak. Omdat de seks zo goed is en omdat hij ook best wel leuk is, laat je het allemaal gewoon toe. Deze man slaat dan genadeloos toe en jij wordt zijn gewillige slachtoffer. Probeer het dan nog maar eens te stoppen. Ja, je geweten zou op hol moeten slaan. Zeker, maar dat zou dat van hem ook moeten doen. Het wordt makkelijker omdat hij fouter zit dan jij. Vind jij dan. Eigenlijk ben je gewoon net zo fout bezig. Misschien nog wel fouter. De hij-heeft-een-vriendin-maar-heeft-zin-in-seks-met-andere-vrouwen-man is nog veel zwakker dan jij en misschien maak jij daar juist misbruik van. Brr. Niet te lang over nadenken, straks speelt je schuldgevoel weer op. O ja, en je hoeft natuurlijk niet te denken dat zijn relatie hierdoor kapot gaat. Nee, nee! Hij wordt misschien zelfs beter, want als zijn vriendin achter zijn misstappen komt, komen ze weer dichterbij elkaar. Weer een 'WTF'-momentje..
Al met al denk ik dat een grove indeling wel op zijn plaats is, des te meer omdat ik af en toe patronen begin te herkennen in het gedrag van mannen en ik het fijn vind om dat te kunnen verklaren. Ik ben altijd van de 'waarom'. Waarom doen mensen zoals ze doen, waarom gedragen ze zich niet anders? Een leidraad is daarvoor best handig.
O! De bus is er.

Geurkaarsen

Het waren 3 en een halve fantastische dates met de InnerCircle-jongen, maar ik liep weer eens te hard van stapel. Hij had niet dezelfde gevoelens voor mij, dus het was einde oefening.
Nou was dat wellicht beter aangezien een nieuwe relatie mijns inziens niet heel goed voor mij is op dit moment.
Dus we zijn het date-circuit weer ingestapt, tegen wil en dank. Mijn vriendin die ik al eerder heb genoemd zit op Tinder, ik zit dus op InnerCircle. Tinder gaat me te ver en op één of andere manier denk ik dat men op InnerCircle niet alleen maar uit is op seks en op Tinder wel. Dat denk ik althans, wellicht is het alleen een soort excuus voor mezelf. Nu heb ik al een aantal dates gehad, en gaat van kwaad tot erger.
Ik moet het onder ogen zien: ik trek kneuzen aan. De ene heeft geen baan en geen toekomst, maar dat ligt zeker niet aan hem, de ander is niet tevreden met zijn leven.
Het laatste kleine drama voltrok zich gisteren: ik had opeens een date (dinsdagavond, dat kan alleen maar fout gaan) in een wijnbar. Hiervoor heb ik mezelf wel eerst moeten bewijzen, namelijk dat ik mezelf kon omschrijven in 3 bijzondere woorden. Naïef en 'leuk' als ik ben heb ik dat uiteraard gedaan, want ik ben heel leuk en bijzonder. So far so good, mijn woorden werden goed gekeurd en ik mocht een drankje gaan doen in de wijnbar. Hij in pak mét manchetknopen (ja, hij had eerst cursus en moest netjes), ik in jumpsuit met mijn hipstersneakers. Nu kan ik heel leuk doen en grappig, maar bij zo'n keurige jongen word ik altijd een tikje recalcitrant.. Meer dan twee wijntjes wilde hij niet drinken ondanks mijn gepush (niet ladylike, ik weet het) waardoor ik praatjes voor tien had. Hij heeft wel netjes betaald (erg prettig, echter hoeft niet perse in mijn ogen) en daarna mocht ik hem thuisbrengen met mijn fiets-met-mandje-voorop. Daar aangekomen werd ik netjes meegenomen naar boven en dronken we nog een glaasje wijn en hadden een klein gesprekje over koetjes en kalfjes. Dat ene gesprek voordat de eerste zoen volgt - je kent het wel. Daar kwam op een of andere wonderlijke manier het onderwerp 'geurkaarsen' in voor. Niet uit mijn mond, maar wel uit die van hem, en dit woord werd in één zin gevolgd door 'lekker'. Daarna uiteraard wel een klein beetje gezoend en zo, maar uiteraard niet meer (wilde hij ook niet, want hij is keurig).
O god dacht ik toen ik naar huis fietste.. Ik heb gedate met een jongen die van geurkaarsen houdt. 
OK. This is where I draw the line. No more losers for me.
Maar wat doe je daaraan? Ik heb echt geen idee, maar ik ga er hard over nadenken. Wellicht mijn InnerCircle profiel ofwel aanpassen ofwel wissen. Blijkbaar trekt mijn profiel alleen kneuzen aan, ik hoopte eigenlijk op een leuke nerd. Dat mag van mij wel. Maar kneuzen met een voorliefde voor geurkaarsen mogen van mij thuisblijven.

Vers vlees

Mijn huisgenootje vond dat ik toe was aan vers mannelijk vlees en ze was van mening dat ik dat wel zou kunnen vinden op de datingwebsite 'the Inner Circle'. Uiteraard had ik daar nog nooit van gehoord en ik ben ook eigenlijk helemaal niet van vleeskeurende datingsites of apps, zoals Tinder, Relatieplanet en dergelijke. Na hevig aandringen heb ik mij er toe laten verleiden om een profiel aan te maken op Inner Circle. The Inner Circle lijkt op alle andere datingsites, al is er alleen een profiel aan te maken op uitnodiging én je moet 'goedgekeurd' worden. Er schijnt wel eens iemand geweigerd te zijn, omdat 'er al genoeg systeembeheerders waren'.
Het profiel was zo aangemaakt, maar wat moet ik er nou opzetten..? Uiteindelijk had ik besloten om het niet al te serieus te nemen allemaal en er wat onzinnigs op te zetten, onder andere dat ik van rummikubben houd (wat overigens wel waar is). Vervolgens moesten er nog wat foto's op.. Toen kwam ik er achter dat ik eigenlijk alleen maar selfies of foto's waar ik enorm lelijk opsta bezit. Oei, wat een verschil met al die hippe knappe mannen met hun aantrekkelijke zwart-wit profielfoto's. Ik besloot de gok te wagen met mijn iets-minder-knappe foto's.
Kom maar op met die knappe single Amsterdamse mannen! Knap zijn ze inderdaad, single hopelijk ook (anders zitten ze echt op de verkeerde site) en meestal Amsterdams.. En sportief.. En ambitieus.. Sociaal en grappig niet te vergeten.. Daarbij vaak ook wel reislustig met een liefde voor eten, wijn en bier, kroegjes.. Ik werd er een beetje moedeloos van nadat ik de zoveelste had weggeklikt. Ik mag hopen dat die mannen ALLEMAAL sociaal, grappig, reislustig en al die andere dingen zijn. Dit is dus echt niks voor mij. Ik vind mezelf niet knap genoeg om goedgekeurd te worden tijdens de vleeskeuring en er zit niet genoeg diepgang in.
Desalniettemin vind ik het interessant om af en toe te struinen langs al die knappe singles. En ik heb er zelfs een date aan over gehouden. Mijn allereerste internetdate ooit! Die was overigens fan-tas-tisch!
Binnenkort kan ik mijn Inner Circle profiel hopelijk weer verwijderen. De tweede date volgt aanstaande maandag.

Boos.

Ik ben boos. Boos om onrecht wat mij wordt aan gedaan. Althans, dat vind ik uiteraard. Degene die dat doet, vindt dat niet.
Zoals ik al zei, is dit blog een uitlaatklep, een manier om dingen van me af te schrijven, dus vandaar deze woedeuitbarsting. Alvast mijn excuses daarvoor.
Ik wilde graag een gesprek met DGeL (De Grote ex-Liefde), dat had ik toen het uit was meteen gevraagd, want ik wilde graag een paar dingen onder vier ogen bespreken. Hoe langer het duurde, hoe meer mij het gevoel begon te bekruipen dat dat wellicht niet het slimste idee was om dat te doen. Ik wilde echter wel een paar dingen tegen hem zeggen, niet in de laatste plaats omdat ik vond dat er wel een paar dingen waren die toelichting behoeften.
De laatste weken heb ik steeds meer het idee gekregen dat ik enorm recalcitrant word als ik me niet goed kan uiten in een relatie. En dat ik dan me eenzaam kan voelen ook al heb ik een relatie; enorm eenzaam. 
Met knikkende knieën fietste ik naar hem toe. Ik was er al een maand niet geweest en met elke meter die ik dichterbij kwam, vlogen er meer gedachten door mijn hoofd. Het gesprek heeft elke ochtend, elke avond en soms zelfs 's nachts in mijn hoofd plaatsgevonden, alle uitkomsten en vragen had ik al bedacht. Nou wil ik er wel bij zeggen dat mijn DGeL enorm goed is met woorden. Ik kan wel stellen dat hij de slimste persoon is die ik ken (dat vind ik ook heel aantrekkelijk) en ik wist dat dit gesprek slecht zou kunnen aflopen.
Stoer liep ik de drie wenteltrappen op en snel gaf ik de spullen die ik nog had van hem terug. Allereerst heb ik netjes gezegd dat het me enorm spijt en dat ik mijn excuses aanbied, het was een fout van mij, maar ik benadrukte dat dit niet zomaar is gebeurd. Dat maakt het geen excuus of verzachtende omstandigheid, ik wilde alleen duidelijk maken dat ik zo'n fout niet zomaar maak. Dit lokte uiteraard een reactie uit van onbegrip. Het feit dat de relatie kut ging kon hij niet relateren aan overspelig gedrag. Daarna probeerde ik nog uit te leggen dat ik niet stelselmatig ben vreemdgegaan, maar ook daar had hij geen oren naar. Als laatste, en voor mij ook wel een hele belangrijke, vertelde ik dat ik het echt heel vervelend vond dat hij in mijn telefoon heeft gekeken aangezien mijn telefoon een soort dagboek is: alleen grote blauwe ogen en geen reactie. Allemaal de verwachte reacties. Voor zover het in mijn hoofd voorspelde gesprek.
Toen gebeurde er iets bijzonders: er werd mij gevraagd wat ik nu wilde, of ik nog door wilde gaan. Pardon? Was het niet voorbij dan? Ik kan mij een whatsapp conversatie herinneren waarin duidelijk was getypt door DGeL dat het stuk was, niet meer gemaakt kon worden en dat hij niet meer wilde.. Ik was met stomheid geslagen. Natuurlijk wilde ik niet door en ik antwoordde redelijk resoluut 'nee'. En voegde daaraan toe dat ik niet samen kon zijn met iemand die zo jaloers was en dat ik dacht dat de vertrouwensband al kapot was. Toen volgde er een verbaasde blik van hem en een opmerking dat dat wel de gemakkelijkste weg was en dat ik altijd de gemakkelijkste weg koos. Er borrelde een enorme woede op en ik wilde het wel uitschreeuwen dat ik meestal niet de gemakkelijkste weg koos, getuige het feit dat ik met hem een relatie wilde beginnen vorig jaar én dat ik qua carrière ook echt niet de gemakkelijkste weg heb gekozen. Maar dat had natuurlijk weinig zin en ik heb me ingehouden.
Daarna vonden hij en 'andere mensen die hij had gesproken' het wel vreemd dat ik mezelf zo in een slachtofferrol plaatste en dat ik weinig spijt leek te hebben. En dat 'andere mensen het al hadden verwacht', dat hij het ook al had verwacht, getuige mijn gedrag in het verleden -lees 8 jaar geleden in mijn studententijd- en dat het hem eigenlijk weinig verbaasde. Uiteraard was hij wel hevig teleurgesteld. Een relatie was volgens hem 'gebaseerd op voorwaarden', hij had mij 'maar één voorwaarde stelde'. Het feit dat ik niets van me had laten horen betekende ook dat ik 'er niet voor wilde vechten' en 'alle mensen' die hij had gesproken vonden ook dat ik als eerste wat van me had moeten laten horen. Alles wat ik hierop heb geprobeerd te zeggen was uiteraard niet waar.
Ik heb gezegd dat ik het zat was dat hij me altijd kut liet voelen met zijn woorden, ik het op heb gegeven -helemaal waar- en dat hij elke keer het bloed onder mijn nagels vandaan wist te krabben. Hij op zijn beurt had me blijkbaar na mijn fout 'het liefst de nek om willen draaien'. Ik deed nog één poging om hem duidelijk te maken dat onze relatie echt geen toekomst had. Dit werd ontkent, voordat ik mijn fout maakte was alles nog te redden. Het leek me nu beter om het gesprek te stoppen, het was totaal zinloos. Ik zei dat we -lees hij- nu beter  alles konden laten bezinken en ooit nog een keer een gesprek te hebben als 'we allebei' -lees hij- alles hadden laten berusten. En als laatste zei ik dat iemand mij nog nooit zoveel en zo vaak pijn had gedaan met zijn woorden. Ik moest me ongelofelijk inhouden om niet te reageren op de gemene dingen die hij zei. Ik liep snel weg, naar beneden.
Ik voelde me ellendig, net zoals altijd na alle gesprekken die we hadden over onze relatie. Op de terugweg kwam ik een beetje tot bezinning en ging ik in mijn hoofd langs alle bizarre opmerkingen die er in dit gesprek langs waren gekomen. Was ik nou gek, of waren sommige dingen gewoon vreemd? Ik belde mijn beste vriend en gooide alles eruit, gewoon om even te spuien.
Nooit, nooit, nooit meer wil een relatie met zo'n manipulatieve man. 

Mislukkingen

Het is eigenlijk best wel confronterend hoeveel bizar slechte relaties ik heb gehad. Ik heb meer bij-voorbaat-gedoemd-tot-mislukken-relaties gehad dan relaties mét toekomst. Eigenlijk heb ik nog nooit een relatie gehad met iemand waarmee ik echt een toekomst wilde opbouwen. Oei. Iets té confronterend.
Het begint altijd wel leuk en zo en in het begin is het altijd feest en zijn alle kleine vervelende dingen aan de ander eigenschapjes die je gewoon door de vingers kan zien. Dat kan natuurlijk niet lang goed gaan.

Als ik kijk naar wat voor relaties ik de afgelopen vijf jaar heb gehad is het vrij dramatisch.. Eens even denken, want het is toch alweer een tijdje geleden..
O ja! Lang leve Facebook.. 2009 begon voor mij met een Belgische jongen die me had gezien een keer op een meeting en op Facebook en die zei dat hij enorm verliefd op me was. Ik vond het een vrij bizarre situatie, maar deed graag mee, want als iemand zegt dat hij verliefd op je is geef je -ik in ieder geval wel- dat wel een kans. België ligt vrij dichtbij, maar de rit naar Brugge is toch wel een soort wereldreis -275 kilometers- en de mensen spreken ook nog eens een vrij vreemd taaltje, wat ik over het algemeen vrij onverstaanbaar vond. Ik heb z'n moeder ontmoet, want ook al was hij net zo oud als ik, hij woonde uiteraard nog thuis. Het ging allemaal gemoedelijk, maar toen ik er een keer een paar dagen heen ging was de liefde ineens over, hij werd koel en koud en onaardig. Huilend ben ik weer terug naar huis gegaan. Uiteindelijk maakte hij het uit via email. Na twee maanden wilde hij me wel weer terug, maar ik heb geweigerd. Idiote Belgen. Het is trouwens ook de enige waarvoor ik mijn relatiestatus op Facebook heb aangepast. Tegenwoordig heb ik geen relatiestatus meer op Facebook, ik hoef geen likes zijn als je opeens een hartje achter je naam heb omdat je 'in een relatie bent'. En als de mededeling komt dat je je relatiestatus hebt veranderd in 'vrijgezel' komen zij dan weer met hartjes en medeleven. Gadverdamme ik haat gelegenheidsmedeleven. Daarnaast vindt iedereen het alleen maar lekker als er zich drama's voltrekken op Facebook. Ik namelijk ook. Niets lekkerder dan een aangepaste relatiestatus, dan kun je weer lekker denken dat jij je in ieder geval minder kut voelt dan zij.

Ik moet hard nadenken over de volgende mislukking.. Wat spookte ik ook alweer allemaal uit in 2009..? Even de Facebookfoto's doorlopen.. Volgens mij heb ik mezelf verdere ellende bespaard en is het redelijk rustig gebleven.
Het jaar erna heb ik nog een keer een relatie geprobeerd te hebben met een -wederom- Belg die 3 jaar jonger was dan ik en hevig verliefd op mij naar eigen zeggen. De totale schattigheid van deze liefdesverklaring en het feit dat hij best wel leuk was om naar te kijken maakten dat ik toch een poging heb gewaagd. Hij, een redelijk stille jongen en timmerman, en ik, zeer extravert en student, waren wederom een slechte combinatie. Z'n moeder had dat allang gezien en ik ook, maar het waren een leuke 3 maanden. Ik werd gedumpt via SMS en ik heb zijn hele vriendengroep laten weten dat ik daar niet van gediend was. Gelukkig kunnen we er nu weer om lachen.

Oeioeioei.. Het liefste had ik de volgende in zijn geheel gedelete uit mijn geheugen, maar zijn roodomrande ogen op zondagmiddag twee uur zal ik nooit meer uit mijn geheugen kunnen wissen. Hij stond te genieten op het laatste strandfeestje op Woodstock van dat jaar en we hadden een slap gesprek, waarvan ik het onderwerp niet meer weet. Wat ik nog wel weet was dat hij goed kon zoenen en we gingen nog even naar een kroeg in Haarlem om dat verder uit te proberen waarna we bij hem in bed belandden. Dat was wel het kader van onze relatie gedurende die 6 weken: zijn kamer. Normaliter neem ik altijd elk potentieeltje mee naar mijn moeder, maar deze keer niet. Ik was erg onder de indruk van zijn wereldvreemdheid: de combinatie van ham en meloen kende hij niet, evenzeer had hij nog nooit gamba's gegeten. Ik heb dankzij hem wel mijn eerste lingeriesetje gekocht. Zijn wereldvreemdheid en redelijke angst voor alles wat niet in zijn kadertje paste waren niet aan mij besteed. We gingen een keer uit in Amsterdam en er waren een aantal mannen onaardig tegen mij toen hij even naar het toilet moet. In plaats van hen de waarheid te vertellen zei hij dat we maar ergens anders moesten gaan staan. Ik stond perplex toen hij zei: 'Goh wat drink jij snel'..! Nee man, jij drinkt langzaam! Pfffffff.. Hij heeft wel een keer in mijn studentenkamer in Utrecht geslapen, dat vond ik wel leuk. Maar het spatte er nooit echt vanaf. Uiteindelijk was ik het zat, ik had geen zin in zijn gezeik en er kwam een Belgische vriend van mij logeren. Mijn oma sliep bij mijn moeder en viel dat weekend helaas op haar pols: gebroken. Keurig bracht ik haar naar het ziekenhuis, maar ondertussen werd ik gebeld door mijn partner dat hij zich op zijn plek voelde gezet, omdat ik oma verkoos boven hem. Ik heb gezegd dat hij niet zo moest zeiken. Vervolgens heb ik het hele weekend keihard gezopen en hem genegeerd. Zondagmiddag rond een uurtje of twee werd er aangebeld. Ik deed open en daar stond hij hoor: roodomrande ogen van het huilen. Snikkend vroeg hij waarom ik zo naar deed, hij was toch heel lief voor me blablabla. Ik heb gezegd dat ik het gezeik echt meer dan zat was en ik heb de deur dichtgegooid. Binnen een uur had ik één Facebookvriend minder. Ik kon er niet echt mee zitten.

Trial and error

Het is nu één week en zes dagen geleden. Ik word er nog dagelijks aan herinnerd, als ik het niet zelf doe doordat ik naar mijn raceautokunstwerk kijk in mijn keuken is het wel iemand uit mijn vriendenkring die het of nog niet weet, of vraagt hoe het gaat.
Ja, hoe gaat het eigenlijk na 312 uur zonder hem? Ik zou eigenlijk willen dat ik wegkwijnde in zelfmedelijden, dat ik 10 kilo ben aangekomen doordat ik alleen maar bonbons eet en roko's (romantische komedies) die wel goed aflopen en dat ik niet meer normaal kan functioneren, mezelf in slaap huil of drink (dat laatste heb ik overigens wel gedurende twee dagen gedaan). Dat was pas echt dramatisch geweest, dan was het echt de liefde van mijn leven geweest, want dan voelde ik Echte Pijn. De waarheid is echter anders: mijn sociale leven bruist weer als nooit tevoren, ik heb al maanden niet zoveel aan mijn onderzoek geweest en ik ben eerder 100 gram aan gewicht kwijt door mijn kickboksavontuur. Ik denk vaak terug aan hem, maar de vier fasen rouw zijn doorlopen, de acceptatie is daar. Hoe graag ik ook terug wil naar hem, na mijn -en andermans- veelvuldige analyses ben ik toch tot de conclusie gekomen dat hij wellicht wel mijn Grote Liefde was, maar dat we niet voor elkaar gemaakt zijn. Jammer, maar ik heb het geprobeerd.
Und jetzt?
Tsja, de trein dendert door en ook al rijdt de Fyra niet meer, ik moet wel zorgen dat ik bij blijf. Zo kan ik mij bovengenoemde Bridget Jones-taferelen niet veroorloven, ik heb immers een baan en probeer een carrière na te streven. Daarnaast ben ik redelijke positivo: het glas is vaak halfvol bij mij. Zo heb ik in de afgelopen jaren ook nog een relatie gehad waarin het glas vaak maar voor een bodempje vol zat. Dit heb ik hem ook verweten nadat onze relatie strandde, maar helaas zag hij dat niet zo. Jammer, maar gelukkig is heeft hij inmiddels een nieuwe liefde. Het glas was blijkbaar toch iets minder leeg dan ik dacht.
Het is op dit moment geen relatie-tijd meer voor mij en ook al ben ik heel bang om op mijn 35e alleen met mijn kat te zijn, ik moet het toch accepteren. 
Ik ben gelukkig niet de enige met een single bestaan, er zijn toch wel redelijk wat vrienden die de liefde nog niet hebben gevonden. Of ze hadden hem hebben gevonden, maar deze liefde bleek uiteindelijk alleen te berusten op hun financiële situatie.
Zo is mijn beste vriend getrouwd met een Cubaanse -godzijdank alleen voor de Cubaanse wet- die het Italiaanse temperament uiteindelijk verkoos boven de financiële basis die mijn beste vriend bood. Ik heb zijn vrouwenkeuze nooit begrepen, maar wel gerespecteerd. Ik kan namelijk niet zeggen dat ik in de liefde nog nooit fouten heb gemaakt. Ik heb zelfs redelijk wat fouten gemaakt, die tot op heden nog doorslepen. Gelukkig heb ik geleerd dat als je niets meer van iemand wil weten, je deze persoon zijn of haar telefoonnummer niet moet wissen uit je telefoongeheugen, maar gewoon een bijpassende naam moet geven, zodat je altijd weet welk nummer je niet op moet nemen. Zo heeft mijn tipgever 'Niet opnemen' in zijn telefoon staan en heeft dat inmiddels uitgebreid tot 'Niet opnemen 1 t/m 5'. Ik wil daarentegen degene liever écht niet meer kennen en bij mij staan ze dan ook onder 'Unknown'. Zo scroll je er ook niet elke keer per ongeluk langs, omdat ze onderaan het lijstje bungelen.
Unknown 1: Zeven jaar oudere jongen, waarmee ik een relatie had op mijn 16e. Hij nam de liefde toch iets serieuzer dan ik. Zijn moeder had al bijna onze bruiloft gepland toen ik na tien en een halve maand de stekker uit onze verstikkende relatie trok. Hij stortte psychisch compleet in en is deze klap nooit te boven gekomen. Hij heeft naar mijn weten daarna ook nooit meer een lange relatie gehad en ik krijg zeer sporadisch nog berichtjes via Facebook met een dramatische ondertoon.
Unknown 2: Na het sparen van 3 Pandapunten (voor uitleg: google op pandapunt) omdat ik geen zin meer had in niet-serieuze-al-bij-voorbaat-gedoemd-tot-mislukken-relaties hadden mijn vrienden me geprobeerd te koppelen aan een jongen. Helaas had ik geen volledige backgroundcheck gedaan van tevoren, anders had ik al een donkerbruin vermoeden kunnen hebben dat een relatie met hem toch weer van de net genoemde categorie zou zijn. Na twee weken werd ik al enigszins gestoord van zijn ietwat stalker-achtige gedrag, maar mijn vriendin zei dat 'hij wel goed voor me was'. Ik zal niet ingaan op details, want dat zijn er nogal wat, maar de conclusie was dat hij en ik niet gemaakt waren voor elkaar. Hij vond dat dus wel. Stuurt gelukkig alleen nog maar af en toe een Facebook-vriendschapsverzoek.
Ik ben verre van perfect en ik had uiteraard allang kunnen zien aankomen dat bovenstaande mannen niet dé mannen waren voor mij. Waarom heb ik het dan toch geprobeerd?
Is het dat ik niet kritisch genoeg ben? Geef ik ze maar een kans, want 'je weet maar nooit'? Ik hoop daar nog een keer achter te komen, zodat ik geen bij-voorbaat-kansloze-relaties meer aanga. Scheelt een hoop tijd, energie én ellende.
Mijn vriendin en ik hadden het laatst over mislukte dates en ik kan me tot op heden weinig mislukte dates herinneren. Mislukte relaties heb ik er wel een hele hoop van. Misschien moet ik daar maar over schrijven.

Als een arts auto's restaureerde

Één van de favoriete blog-onderwerpen is werk. Ik heb al twee keer eerder mijn mening gegeven over moeilijke werk-onderwerpen, maar ik herinnerde mij opeens een meningsverschil tussen mijn Grote ex-Liefde (GeL) en mijzelf.
Mijn GeL irriteerde zich aan het feit dat hij geen idee had wat ik eigenlijk uitspookte zo op een normale werkdag en wilde dat eigenlijk wel eens een keer weten. Nu heb ik eerst aan hem geprobeerd uit te leggen dat een normale werkdag in het leven van een arts eigenlijk niet bestaat. Hij restaureert oldtimers en als je mijn dag zou vertalen in zijn dag zou dat in zijn geval betekenen dat hij 's ochtends belachelijk vroeg op moet staan en geen tijd heeft om te ontbijten. Dat hij dan naar zijn werk rijdt om daar een half uur van tevoren alle auto's na te lopen om te kijken of er 's nachts wellicht nog een boutje of moertje is afgevallen, of dat er ergens opeens olie of koelvloeistof op de grond ligt. Vervolgens komen de collegae, waarna om kwart voor 8 een monoloog volgt van degene die 's nachts alles in de gaten heeft gehouden en een verhaal opdreunt over welke auto's er die nacht allemaal zijn langsgereden en welke V-snaar er eigenlijk gespannen zou moeten worden. Dit alles wordt aangehoord en becommentarieerd door de collegae. De oudste collega heeft het laatste woord en zeikt alles af wat er wordt gezegd.
Vervolgens wordt er een rondje gelopen langs alle auto's die er in de zaak staan en wordt er stilgestaan bij alle mankementen van de auto, wat er aan gedaan dient te worden, wat er eigenlijk gedaan had moeten worden, waarom dat niet eerder gedaan is en dat de auto eigenlijk morgen af zou moeten zijn en het liefst vandaag. Dit wordt uiteraard ook weer door de oudste collega voorzien van vruchteloos en oninteressant commentaar.
Dan is het eindelijk tijd voor het echte sleutelwerk, de auto wordt op de brug gezet en al het commentaar van die ochtend wordt besproken en uiteindelijk wordt besloten om de auto toch weer van de brug af te halen en er een andere auto op te zetten. Hierbij zit de startmotor echter zo vast dat wordt besloten om de hele motor eronder uit te halen en deze toch nog opnieuw te reviseren. Dit wordt revisie nummero vijf en de situatie wordt er niet beter op, aangezien het vele verlassen en in en uit elkaar halen zijn tol heeft geëist. Nadat dit is gedaan, doet de startmotor één rondje op een nieuwe accu en wordt besloten om de auto toch maar naar de schroothoop te brengen. Uiteraard worden wel alle herbruikbare onderdelen eerst gedemonteerd.
Hierna wordt geluncht. Lunchtijdstippen lopen zeer uiteen van 11.30 tot 17.30 of soms helemaal niet en lunchtijdsduur varieert van -1 minuut lopend een droge krentenbol naar binnen proppend tot 30 minuten hangend in een stoel en zeikend over de kwaliteit benzine van tegenwoordig.
's Middags is soms een vervolg op de ochtend, maar vaak is het wat drukker. Opeens zijn er nog drie auto's bij gekomen die nog af moeten, de presentatie over het gebroken vliegwiel bij de overleden startmotor-auto moet nog af en de oudste collega vraagt of er nog een handje over is om eventjes de versnellingsbak van een tweetakt driewieler uit elkaar te peuteren. Hij is dan misschien wel oud, maar hij doet 't nog prima. Dat wordt uiteraard gedaan, al blijkt dan één van de tandwielen dusdanig beschadigd dat er wordt gekeken of de auto het nog wel waard is en dan blijkt ook de carrosserie gescheurd. Er volgt weer een enkele reis schroothoop en herbruikbare onderdelen waren er helaas niet gezien de leeftijd en de miserabele staat waarin deze driewieler verkeerde.
Rond een uurtje of 16.00 verzamelen alle collegae zich weer en wordt er besproken wat er die dag is gedaan en welke auto's niet kunnen wachten tot de volgende ochtend. Daarna wordt dit bij de buurman, die elektriciën is, opnieuw besproken en bemoeit de buurman zich ook nog eventjes met die ene auto waarvan hij toch echt is overtuigd dat de accu kortsluiting maakt. De oudste collega vindt dit uiteraard niet en staat boos op en loopt weg.
Hierna moet iedereen stil zitten, waarbij om de beurt een collega een korte samenvatting geeft over een bepaalde auto, de problemen hiervan optelt en een voorstel doet. Hierbij zitten de meeste collegae die niet aan het woord zijn jaknikkend te whatsappen onder tafel.
Rond 18.00 gaan de oudste collegae naar huis, maar de jongste collega loopt alle auto's weer even langs en typt hierover nog een epistel in de computer en loopt uiteindelijk rond 18.45 de deur uit.

Dat is dan een soort van gemiddelde dag, als het leven van een autorestaurateur zou lijken op dat van een gemiddelde arts. Ik heb het hem niet zo uitgelegd, maar misschien had ik dat wel moeten doen. Al is het wel zo, dat hoe langer ik dit lees, hoe meer ik besef wat voor belachelijk beroep ik eigenlijk heb.

Blog

Ik was gisteren aan het eten met één van mijn beste vriendinnen en mijn blog kwam ter sprake. Nu is mijn blog eigenlijk geen echt blog. Een blog houd je bij om je eigen shit met je mede-internetters te delen. Bij mijn blog is het niet de bedoeling dat iedereen dit leest, daarvoor vind ik het te persoonlijk. Het is meer een manier om dingen van me af te schrijven, dingen die ik moeilijk vind of waar ik mee zit.

Zo hebben mijn twee dramatische pogingen tot literatuur en poëzie vorige week mij zo goed geholpen dat ik nu significant beter slaap. Daarvoor was ik alleen maar aan het piekeren 's nachts. Of ik dronk mezelf in slaap, terwijl ik normaliter een zeer goede slaper ben. Ik slaap zo goed, dat ik vaak al slaap vóórdat mijn hoofd mijn kussen heeft geraakt. Dat is voor mij een zegen, voor mijn bedpartners helaas vaak niet. Dat komt vaak doordat ik nog wel eens snurk, met name na de inname van alcoholische consumpties. Dit is een recht evenredig verband met mijn snurkpatroon. Ik vind het daarentegen tamelijk onrechtvaardig dat sommige van mijn bedpartners klagen dat ik snurk. Zij snurken hoogstwaarschijnlijk ook, maar dat maak ik nooit mee, want dan slaap ik namelijk. Desalniettemin heb ik één bedpartner -ik noem het zo, want er slaapt ook wel eens een vrouw of man naast me waar ik geen seksuele handelingen mee uitvoer- gehad, die nóg sneller in slaap viel dan ik en die zó hard snurkte dat hij mij tot wanhoop dreef.
Snurken is gewoon kut, vooral als je dat als vrouw doet. Het is oncharmant, niet vrouwelijk en zeker niet libidoverhogend. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik me altijd wat zorgen maak als ik weer naast een nieuwe bedpartner in bed lig en probeer wel eens later in slaap te vallen dan diegene, om zo de kans dat ik betrapt word op snurken te verkleinen. Helaas val ik over het algemeen toch direct in slaap, al dan niet dankzij de verschrikkelijk uitputtende bedprestaties die ik daarvoor heb moeten leveren. Of mijn chronisch slaaptekort heeft ervoor gezorgd dat ik al 3 uur op de automatische piloot aan het hangen was in de kroeg, waardoor ik mijn ogen überhaupt niet meer open kon houden. Ik heb overwogen om naar het collega-specialisme keel-neus-oor-geneeskunde te stappen, maar ik ben te gierig om mijn eigen risico uit te geven aan een arts die hoogstwaarschijnlijk zegt dat mijn neusgaten aan de bovenkant te klein zijn, waarvoor ik een neuscorrectie moet ondergaan.

Maar even terug over mijn blog. Het is tegenwoordig heel hip om een blog te hebben om te zeiken over je bekrompen vastgeroeste leven en te mijmeren over de zin van het leven (en van de worst in mijn geval). Daarvoor is dit blog dus niet. Mensen mogen het eigenlijk niet lezen en laat staan commentaar leveren. 
Ik kan uiteraard niet tegen kritiek en deze duld ik dan ook niet op mijn blog. Bij hoge uitzondering heb ik gisteren mijn vriendin mijn getypte onzin laten lezen en per ongeluk heeft ze de link gezien, dus nu kan zij ongegeneerd mijn hersenspinsels lezen. Ik hou haar in de gaten. Daarnaast schrijft ze een boek over haar mislukte Tinderdates (waar ik overigens wel om moest lachen).

Ik kan op dit moment niet lachen. Niet hard althans. Ik heb me namelijk in een poging tot het opnieuw inblazen van mijn sportieve leven in elkaar laten stompen door stoere meisjes en strakke negers van de kickboksschool hier om de hoek. Proefles zeiden ze, recreatief boksen stond op het rooster, dus ik verwachtte allerlei asportieve kneuzen die ongemakkelijk een bokszakje aan het aaien waren. Van die nerds met beslagen brillen met te korte sportbroekjes die ze al sinds het laatste jaar gymles op school hebben. Mijn verwachtingen bleken allesbehalve op waarheid te berusten. Enigszins gespannen -ik had immers al jaren niet meer gesport en een vechtsport is toch ook weer wat anders- betrad ik de zaal. Deze vulde zich langzaamaan met aanzienlijk droog afgetrainde donkere mannen met strakke t-shirts en stoere lenige meisjes die zich ondertussen al wat aan het warm waren rekken. Kut. Waar waren de beginners? Dit was toch recreatief kickboksen..? Vervolgens ben ik een half uur lang afgebeuld door een zeer chagrijnige trainer die ook nog half in conflict raakte met het zeer lange stoere meisje wat me godzijdank op sleeptouw nam. Enthousiast begon ik met stoot-stoot-hoek-trap, waarna zij dezelfde routine om mij oefende. Mijn linkerschouder schoot bijna uit de kom na haar het opvangen van haar linkerhoek. O, glimlachte ze, ik zal wel wat rustiger aan doen. Daarna volgde het 'sparren', iets waarvan ik wel ergens in mijn rommelige geheugen kon herinneren dat het 'iets met boksen te maken had', maar de precieze betekenis was mij onbekend. Sparren bleek een soort vrij meppen -en in dit geval ook trappen- op elkaar. Niet op het hoofd. En dus ook niet in het kruis bleek toen ik tot tweemaal toe één van de droog afgetrainde donkere mannen een trap verkocht, waar ik zelf toch best wel trots op was. Dwars door z'n toque heen (ik was stiekem toch best content). De mededeling die ik wanhopig aan mijn tegenstander deed vóór elk potje 'dat dit mijn proefles was en dat ik überhaupt nog nooit eerder had gebokst' ging helaas elke keer in ongeveer maximaal 10 seconden van het ene naar het andere oor, waarna ik jammerlijk in elkaar werd gerost. Wat ik ook probeerde, ik bleef klappen krijgen. En toch voelde het wel goed. Althans, direct na de les. Dat ik nu na twee dagen nog steeds mijn linkerarm niet boven mijn hoofd krijg begint vervelend te worden. En de blauwe plekken worden ook steeds meer zichtbaar. Het afbeulen duurde in totaal een uur. Dinsdag ga ik weer.

Dag

Dag

Dag liefde van mijn leven, dag man van mijn dromen
In mijn hoofd deelden we meer dan in de rauwe werkelijkheid bleek
Liefde te over echter woorden te kort
Onze karakters stonden lijnrecht tegenover elkaar
Een hoopvolle relatie in de weg staande
Praten deden we, onze problemen uit de weg gaand
Maar hierdoor werden onze woorden leeg en onze zinnen onbetekenend
Uren, weken, jaren heb ik over jou en mij nagedacht
Mijn verwachtingen waren hoog, te hoog wellicht
Jij was voor mij het ultiem haalbare
Slim, knap, sexy, een toekomst!
Wat wilde ik nog meer...
En meer wilde ik inderdaad
Ik wil altijd maar meer en beter en groter
Niets is goed genoeg.
Stom van mij, nu ben je kwijt
Voor altijd uit mijn armen en uit jouw hart
Hoop blijf ik stiekem houden
Net als ik altijd al heb gedaan
Maar nooit weer zal ik mijzelf toestaan
om zo wanhopig te worden
Ik heb mijn eer en mijn hart heeft een schild gekregen
Een stukje schild wat rondom dat gat in mijn hart geslagen is
Je hebt geen idee hoe ik me voel
Je gelooft me niet als ik zeg dat ik ondanks alles van je houd
Dat is jouw eigen keuze

Ik hou van je met nog een klein stukje van mijn hart

Het-komt-nooit-uit-maar-we-moeten-het-voeren-gesprek.

In het standaard takenpakket van elke arts, meestal in het ziekenhuis, zit tegenwoordig ook het codegesprek. Dit klinkt geheimzinnig, maar komt eigenlijk neer op het bepalen van de vreugde die de patiënt nog in zijn of haar leven heeft.
Nadat de patiënt bijna is opgenomen met een verdenking tumor in de buik, status na een kop-staart botsing, of forse benauwdheid, mag deze ook nog even nadenken over zijn eventuele toekomstige reanimatie. Artsen, waaronder ik, hopen altijd dat dit niet te rauw op het dakje van deze lieve opa of oma valt, en dat ze 'er wel eens over na hebben gedacht'. Maar al te vaak zie ik verschrikte blikken, welke mij vertellen dat dit nog nooit de revue heeft gepasseerd. Sommigen denken dat ze al ten dode zijn opgeschreven. Anderen hebben een reanimatie in hun directe omgeving meegemaakt, waardoor vervelende herinneringen naar boven komen.

Het liefst sla ik het codegesprek over, zeker op de spoedeisende hulp. Wie ben ik, die eventjes tussen neus en lippen door, een 'gesprekje' over leven of dood durft te hebben. Nota bene met een patiënt die ik, met de tijdsdruk en -criteria op de spoedeisende hulp van tegenwoordig, pas maximaal 2 uur ken. Ongemakkelijk, ongewenst, onduidelijk en af en toe een tikje onmenselijk.

Maar hoe moet dat dan? Moet de huisarts dan maar met iedere patiënt van boven de 65 een codegesprek voeren?

Volgende vraag: heeft iedereen een code nodig? Gezonde, jonge mensen worden standaard tot  het reanimatiegewenste volk gerekend, tenzij deze uitdrukkelijk (en liefst ook nog reëel) bezwaar aantekenen. Helaas behoren deze mensen niet tot de gemiddelde ziekenhuispopulatie. De 85-jarige mevrouw met hartfalen, hoge bloeddruk, suikerziekte, hartritmestoornis die komt met een gebroken heup, wel.

Artsen weten de cijfers heel goed: een patiënt van boven de 70 jaar heeft een kans van ongeveer 3% om na een reanimatie buiten het ziekenhuis ongeschonden het ziekenhuis te verlaten. Dat klinkt als een minimale kans, maar hoe vertel je dat die patiënt? De kans om de staatsloterij te winnen is vele malen kleiner, echter dit is het leven van een mens wat op een weegschaal ligt. Voor de één is 3% niets, voor anderen 1 op de 33 die er goed uitkomt. 'Pakken wat je pakken kan', of 'ik wil elke kans aangrijpen' zijn veelgehoorde uitspraken op de reanimatievraag.

Wordt een patiënt die zegt dat hij gereanimeerd wil worden, dan altijd gereanimeerd als het puntje bij paaltje komt? Ja, tenzij de arts zegt dat de patiënt op 'medische gronden' een niet-reanimeren beleid afspreekt. Oftewel: de 85-jarige vrouw met de gebroken heup kan zeggen dat ze gereanimeerd wil worden, de arts heeft het recht om dit op medische gronden niet te doen. Hiervan moet de patiënt en zijn/haar familie dus wél van op de hoogte zijn.

Gevolg hiervan kan zijn dat oma haar wensen niet gerespecteerd worden, waardoor een conflict kan ontstaan tussen de arts en oma of haar familie. Dit komt de vertrouwensrelatie uiteraard niet ten goede. Er wordt makkelijk geschreeuwd dat mensen een niet-reanimeer beleid moeten krijgen 'op medische gronden', maar leg dat maar eens uit als jonge dokter. Er ligt wel een folder in ons ziekenhuis over wel of niet reanimeren, maar moet je die dat meegeven met elke patiënt?

Misschien moet er wel zo'n landelijke campagne komen, zo'n SIRE serie dat praten over reanimeren heel normaal is en dat deze keuze altijd aan mensen gevraagd zal worden als ze worden opgenomen in het ziekenhuis. Een beetje in lijn met de vorige over praten met kinderen over internetporno. Het idee is hetzelfde: mensen praten er liever niet over, want als je er niet over praat, hoeft het ook niet te bestaan. Daarnaast zijn mensen vaak bang voor de dood en willen ze er liever niet over nadenken. Al helemaal niet als ze -potentieel heel ziek- in het ziekenhuis komen. 

Al met al vind ik het lastig, je beslist toch indirect -hopelijk samen met je patiënt en/of familie- over zijn potentiële toekomst. Misschien raakt het langzamerhand ingeburgerd en is het over vijf à tien jaar jaar heel normaal. Dan loopt wellicht iedereen met een chip rond met zijn reanimatiecode.

Boem = ho

De dag erna komt het opzetten. Ik probeer het weg te lezen, maar met elke bladzijde van mijn boek glijden mijn gedachten steeds verder af naar de situatie waar ik mij nu in bevind. Ik ben achtentwintig en zonder partner. Ik kan hem veel dingen verwijten en dat heb ik afgelopen week ook gedaan, maar het moet toch aan mij liggen. Waarom kon ik het niet, zijn liefde vasthouden.
Onmogelijk moet ik zijn voor mijn ex-wederhelften, en ondoordringbaar. Net zoals veel mensen heb ik laagjes en die laagjes fungeren als een schild, zodat ik mijn kwetsbaarheid voor iedereen verborgen houd. Soms laat ik wel eens een glimp zien, maar over het algemeen ben ik de sterke vrouw die voor niks en niemand bang is -behalve een redelijke voor van arachnofobie- en kan ik de hele wereld aan.
Waarom heeft hij nooit iets aan mij gevraagd, over mijn gevoelens, angsten en irritaties. Ik kan het hem wel verwijten, maar ik moet toch echt eerst bij mezelf nagaan hoe het kan dat hij dat allemaal niet gezien zou hebben. Er is maar één antwoord: ik heb hem de kans niet gegeven om te laten zien wat er in mij omgaat.
De vier fasen van de rouw zijn simpel en daar ga ik allemaal doorheen: ontkenning-boosheid-verdriet-acceptatie. Als een razende welteverstaan. 

Mis ik hem? Nee (misschien laat ik dat ook niet toe, want ik ben natuurlijk wel stoer en zelfredzaam).
Wil ik hem terug? Een twijfelende misschien.
Wat zou ik dan doen en vooral: wat heb ik geleerd voor een volgende keer? Meer praten.
Maar hoe dan? Weet ik niet.
Maar hoe in godsnaam dan? IK WEET HET NIET.

Blijkbaar is er iets wat mij ervan weerhoudt om mij open te stellen.

Wat dan? Dat is het grote mysterie, daar ben ik al een hele tijd mee bezig. Geen zin in gezeik, geen zin in vragen, geen zin in kritiek?
Ik moet wel toegeven dat de afgelopen relaties niet de ideale voedingsbodems waren voor kwetsbare, emotionele gesprekken (zonder voorafgaande ruzies).

Concluderend: de afgelopen mannen -eigenlijk allemaal- waren het dus niet.

Vraag: wie dan wel?

Nee, ik ben niet lesbisch of aseksueel, misschien alleen niet geschikt voor relaties.

Ik wil van alles, ik steven al mijn exen voorbij in ambitie en wilskracht (dat heb ik niet van mezelf) en ik probeerde mezelf wel voor te stellen om oud te zijn met hen, maar ik geloofde er niet helemaal in. Aan wie lag dat dan?
Duidelijk: aan mezelf, want zij wilden wel.

Laten we wel voorop stellen dat ik het heb geprobeerd.
En laten we voor het gemak ook geloven dat ik daar zelf ook van overtuigd was.

Volgende vraag: waarom heb ik het gedaan, waarom ben ik bad gaan zitten met iemand anders en waarom heb ik het niet verteld?
Waarom ik het heb gedaan is vrij makkelijk: omdat het me niets kon schelen en omdat ik dacht dat het weinig kwaad kon. De consequenties waren na het gebruik van luttele eenheden alcohol en lijntjes coke uiteraard onderschat.
Waarom ik het niet heb verteld? Ook vrij makkelijk: waarom zou je dit belachelijke en stomme verhaal vertellen aan iemand die de zelfverzekerdheid heeft van een net gekiemde scheut basilicum die liever niet naar de oppervlakte wil groeien, omdat hij bang is om van het leven te worden beroofd door de eerste beste vogel?

Hmm.. 
Dat laatste klinkt wel alsof ik daar een gruwelijke hekel aan heb, aan onzekere jonge basilicumplantjes. Dat is ook zo, maar ik heb het nooit aan hem durven te vertellen. Bang voor de consequenties en zo weer alleen te zijn. Ik wilde eigenlijk zeggen bang om hem kwijt te raken, maar dat is het eigenlijk niet. Het was meer onderdeel van mezelf voor de gek te houden: samen zijn met iemand die eigenlijk niet bij je past, maar omdat je zo graag samen wil zijn met hem zeg je maar niks.

Dat was de zijn voorwaarde voor onze relatie: niet bedriegen. En de continue bevestiging geven die nodig was hij nodig had.
Had ik voorwaarden voor de relatie? Nee, ik mocht God op mijn blote knietjes danken dat hij deze relatie überhaupt met mij aan wilde gaan. Hij had het immers allang opgegeven, tien jaar geleden, toen hij smoorverliefd op mij was. En ik, achttien jaar en belachelijk naïef, had uiteraard niets door. Dat heeft hij mij nooit vergeven. Dat ik zo luchtig om kon springen met zijn gevoelens en dat ik zijn hints niet doorhad (welke hints?).
Ik presenteerde mijn gevoelens op een blaadje en hij bleef pessimistisch: waarom nu wel, dat het me wel goed uitkwam, zo'n leuke, intelligente, passievolle man die niet altijd aan het werk is. Huilend heb ik hem mijn brief voorgelezen, ik heb hier ochtenden en avonden lang in de auto op weg naar mijn werk over nagedacht. Elke keer dat ik voorbij zijn huis kwam, dacht ik aan hem. Ik heb het niet idee dat het indruk heeft gemaakt. Ik met mijn gevoelens werden gewantrouwd, het was verdacht. 
En uiteraard werd het wantrouwen beloond, nadat mijn telefoon op een onbewaakt ogenblik werd uitgekamd op zoek naar informatie die dit zou kunnen voeden.

Boem zei mijn relatie.

Nee hij wil niet praten.

Kinderachtig, onvolwassen en gewoonweg irritant.

Ik wil hem graag pijn doen en hem vertellen wat er vooraf is gegaan aan mijn stommiteit, maar hij wil uiteraard niet luisteren. Niets kan een excuus zijn voor mijn gedrag.
Hij is -weeral- in de steek gelaten. Zijn gevoelens zijn -weeral- kapot gemaakt. Ik gebruik het Vlaamse woord, omdat ik het mooier vind klinken. De streepjes tussen de woorden tonen zo mijn emoties, die ik blijkbaar niet op een andere manier kan uiten.

Gisteren was ik op een festival en ik voelde me weer een beetje gelukkig te midden van mijn vrienden. Ik was bang dat drugs mijn depressieve gevoelens zouden versterken, maar het versterkte juist mijn liefde. Maar niet voor hem. In zijn ogen heb ik niets van mijn fouten geleerd en toont dit aan dat ik geen berouw of schaamte ken.

Zak er maar lekker in, wegkwijnend in zelfmedelijden denk ik.
Ik begon mijn verhaal omdat ik mezelf zielig vond en mezelf wilde verdedigen, maar hoe langer ik er over nadenk, hoe bozer ik word.

Hoe durf je in mijn telefoon te kijken? Mijn telefoon is als mijn dagboek, er staan zangerige teksten in van oude liefdes van jaren geleden en die hoef jij niet te lezen.
Kan ik in jouw telefoon kijken? Nee, het scherm houd je altijd angstvallig verborgen voor mij. Daarnaast kan het me letterlijk aan mijn reet roesten wat jij allemaal uitspookt op jouw trage batterijvretende apparaat.

Dag liefde van mijn leven. Het mocht niet zo zijn, wat wel inderdaad mijn schuld is.
I was a fool, a fool for love. Verblind door liefde wist ik zeker dat het zou gaan lukken, daar heb ik al die jaren naar toe geleefd. Al mijn relaties waren slechts kinderliefdes en dit zou hem dan echt worden.
Diep in je hart wist je eigenlijk allang dat het niet zou gaan lukken en zie hier: je wantrouwen heeft uiteindelijk gezegevierd.
Van mij had het niet over hoeven zijn, ik had graag willen praten en misschien was onze relatie er ook beter van geworden, doordat alle kaarten eindelijk op tafel zouden worden gelegd.