Mijn GeL irriteerde zich aan het feit dat hij geen idee had wat ik eigenlijk uitspookte zo op een normale werkdag en wilde dat eigenlijk wel eens een keer weten. Nu heb ik eerst aan hem geprobeerd uit te leggen dat een normale werkdag in het leven van een arts eigenlijk niet bestaat. Hij restaureert oldtimers en als je mijn dag zou vertalen in zijn dag zou dat in zijn geval betekenen dat hij 's ochtends belachelijk vroeg op moet staan en geen tijd heeft om te ontbijten. Dat hij dan naar zijn werk rijdt om daar een half uur van tevoren alle auto's na te lopen om te kijken of er 's nachts wellicht nog een boutje of moertje is afgevallen, of dat er ergens opeens olie of koelvloeistof op de grond ligt. Vervolgens komen de collegae, waarna om kwart voor 8 een monoloog volgt van degene die 's nachts alles in de gaten heeft gehouden en een verhaal opdreunt over welke auto's er die nacht allemaal zijn langsgereden en welke V-snaar er eigenlijk gespannen zou moeten worden. Dit alles wordt aangehoord en becommentarieerd door de collegae. De oudste collega heeft het laatste woord en zeikt alles af wat er wordt gezegd.
Vervolgens wordt er een rondje gelopen langs alle auto's die er in de zaak staan en wordt er stilgestaan bij alle mankementen van de auto, wat er aan gedaan dient te worden, wat er eigenlijk gedaan had moeten worden, waarom dat niet eerder gedaan is en dat de auto eigenlijk morgen af zou moeten zijn en het liefst vandaag. Dit wordt uiteraard ook weer door de oudste collega voorzien van vruchteloos en oninteressant commentaar.
Dan is het eindelijk tijd voor het echte sleutelwerk, de auto wordt op de brug gezet en al het commentaar van die ochtend wordt besproken en uiteindelijk wordt besloten om de auto toch weer van de brug af te halen en er een andere auto op te zetten. Hierbij zit de startmotor echter zo vast dat wordt besloten om de hele motor eronder uit te halen en deze toch nog opnieuw te reviseren. Dit wordt revisie nummero vijf en de situatie wordt er niet beter op, aangezien het vele verlassen en in en uit elkaar halen zijn tol heeft geëist. Nadat dit is gedaan, doet de startmotor één rondje op een nieuwe accu en wordt besloten om de auto toch maar naar de schroothoop te brengen. Uiteraard worden wel alle herbruikbare onderdelen eerst gedemonteerd.
Hierna wordt geluncht. Lunchtijdstippen lopen zeer uiteen van 11.30 tot 17.30 of soms helemaal niet en lunchtijdsduur varieert van -1 minuut lopend een droge krentenbol naar binnen proppend tot 30 minuten hangend in een stoel en zeikend over de kwaliteit benzine van tegenwoordig.
's Middags is soms een vervolg op de ochtend, maar vaak is het wat drukker. Opeens zijn er nog drie auto's bij gekomen die nog af moeten, de presentatie over het gebroken vliegwiel bij de overleden startmotor-auto moet nog af en de oudste collega vraagt of er nog een handje over is om eventjes de versnellingsbak van een tweetakt driewieler uit elkaar te peuteren. Hij is dan misschien wel oud, maar hij doet 't nog prima. Dat wordt uiteraard gedaan, al blijkt dan één van de tandwielen dusdanig beschadigd dat er wordt gekeken of de auto het nog wel waard is en dan blijkt ook de carrosserie gescheurd. Er volgt weer een enkele reis schroothoop en herbruikbare onderdelen waren er helaas niet gezien de leeftijd en de miserabele staat waarin deze driewieler verkeerde.
Rond een uurtje of 16.00 verzamelen alle collegae zich weer en wordt er besproken wat er die dag is gedaan en welke auto's niet kunnen wachten tot de volgende ochtend. Daarna wordt dit bij de buurman, die elektriciën is, opnieuw besproken en bemoeit de buurman zich ook nog eventjes met die ene auto waarvan hij toch echt is overtuigd dat de accu kortsluiting maakt. De oudste collega vindt dit uiteraard niet en staat boos op en loopt weg.
Hierna moet iedereen stil zitten, waarbij om de beurt een collega een korte samenvatting geeft over een bepaalde auto, de problemen hiervan optelt en een voorstel doet. Hierbij zitten de meeste collegae die niet aan het woord zijn jaknikkend te whatsappen onder tafel.
Rond 18.00 gaan de oudste collegae naar huis, maar de jongste collega loopt alle auto's weer even langs en typt hierover nog een epistel in de computer en loopt uiteindelijk rond 18.45 de deur uit.
Dat is dan een soort van gemiddelde dag, als het leven van een autorestaurateur zou lijken op dat van een gemiddelde arts. Ik heb het hem niet zo uitgelegd, maar misschien had ik dat wel moeten doen. Al is het wel zo, dat hoe langer ik dit lees, hoe meer ik besef wat voor belachelijk beroep ik eigenlijk heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten