Ja, hoe gaat het eigenlijk na 312 uur zonder hem? Ik zou eigenlijk willen dat ik wegkwijnde in zelfmedelijden, dat ik 10 kilo ben aangekomen doordat ik alleen maar bonbons eet en roko's (romantische komedies) die wel goed aflopen en dat ik niet meer normaal kan functioneren, mezelf in slaap huil of drink (dat laatste heb ik overigens wel gedurende twee dagen gedaan). Dat was pas echt dramatisch geweest, dan was het echt de liefde van mijn leven geweest, want dan voelde ik Echte Pijn. De waarheid is echter anders: mijn sociale leven bruist weer als nooit tevoren, ik heb al maanden niet zoveel aan mijn onderzoek geweest en ik ben eerder 100 gram aan gewicht kwijt door mijn kickboksavontuur. Ik denk vaak terug aan hem, maar de vier fasen rouw zijn doorlopen, de acceptatie is daar. Hoe graag ik ook terug wil naar hem, na mijn -en andermans- veelvuldige analyses ben ik toch tot de conclusie gekomen dat hij wellicht wel mijn Grote Liefde was, maar dat we niet voor elkaar gemaakt zijn. Jammer, maar ik heb het geprobeerd.
Und jetzt?
Tsja, de trein dendert door en ook al rijdt de Fyra niet meer, ik moet wel zorgen dat ik bij blijf. Zo kan ik mij bovengenoemde Bridget Jones-taferelen niet veroorloven, ik heb immers een baan en probeer een carrière na te streven. Daarnaast ben ik redelijke positivo: het glas is vaak halfvol bij mij. Zo heb ik in de afgelopen jaren ook nog een relatie gehad waarin het glas vaak maar voor een bodempje vol zat. Dit heb ik hem ook verweten nadat onze relatie strandde, maar helaas zag hij dat niet zo. Jammer, maar gelukkig is heeft hij inmiddels een nieuwe liefde. Het glas was blijkbaar toch iets minder leeg dan ik dacht.
Het is op dit moment geen relatie-tijd meer voor mij en ook al ben ik heel bang om op mijn 35e alleen met mijn kat te zijn, ik moet het toch accepteren.
Ik ben gelukkig niet de enige met een single bestaan, er zijn toch wel redelijk wat vrienden die de liefde nog niet hebben gevonden. Of ze hadden hem hebben gevonden, maar deze liefde bleek uiteindelijk alleen te berusten op hun financiële situatie.
Zo is mijn beste vriend getrouwd met een Cubaanse -godzijdank alleen voor de Cubaanse wet- die het Italiaanse temperament uiteindelijk verkoos boven de financiële basis die mijn beste vriend bood. Ik heb zijn vrouwenkeuze nooit begrepen, maar wel gerespecteerd. Ik kan namelijk niet zeggen dat ik in de liefde nog nooit fouten heb gemaakt. Ik heb zelfs redelijk wat fouten gemaakt, die tot op heden nog doorslepen. Gelukkig heb ik geleerd dat als je niets meer van iemand wil weten, je deze persoon zijn of haar telefoonnummer niet moet wissen uit je telefoongeheugen, maar gewoon een bijpassende naam moet geven, zodat je altijd weet welk nummer je niet op moet nemen. Zo heeft mijn tipgever 'Niet opnemen' in zijn telefoon staan en heeft dat inmiddels uitgebreid tot 'Niet opnemen 1 t/m 5'. Ik wil daarentegen degene liever écht niet meer kennen en bij mij staan ze dan ook onder 'Unknown'. Zo scroll je er ook niet elke keer per ongeluk langs, omdat ze onderaan het lijstje bungelen.
Unknown 1: Zeven jaar oudere jongen, waarmee ik een relatie had op mijn 16e. Hij nam de liefde toch iets serieuzer dan ik. Zijn moeder had al bijna onze bruiloft gepland toen ik na tien en een halve maand de stekker uit onze verstikkende relatie trok. Hij stortte psychisch compleet in en is deze klap nooit te boven gekomen. Hij heeft naar mijn weten daarna ook nooit meer een lange relatie gehad en ik krijg zeer sporadisch nog berichtjes via Facebook met een dramatische ondertoon.
Unknown 2: Na het sparen van 3 Pandapunten (voor uitleg: google op pandapunt) omdat ik geen zin meer had in niet-serieuze-al-bij-voorbaat-gedoemd-tot-mislukken-relaties hadden mijn vrienden me geprobeerd te koppelen aan een jongen. Helaas had ik geen volledige backgroundcheck gedaan van tevoren, anders had ik al een donkerbruin vermoeden kunnen hebben dat een relatie met hem toch weer van de net genoemde categorie zou zijn. Na twee weken werd ik al enigszins gestoord van zijn ietwat stalker-achtige gedrag, maar mijn vriendin zei dat 'hij wel goed voor me was'. Ik zal niet ingaan op details, want dat zijn er nogal wat, maar de conclusie was dat hij en ik niet gemaakt waren voor elkaar. Hij vond dat dus wel. Stuurt gelukkig alleen nog maar af en toe een Facebook-vriendschapsverzoek.
Ik ben verre van perfect en ik had uiteraard allang kunnen zien aankomen dat bovenstaande mannen niet dé mannen waren voor mij. Waarom heb ik het dan toch geprobeerd?
Is het dat ik niet kritisch genoeg ben? Geef ik ze maar een kans, want 'je weet maar nooit'? Ik hoop daar nog een keer achter te komen, zodat ik geen bij-voorbaat-kansloze-relaties meer aanga. Scheelt een hoop tijd, energie én ellende.
Mijn vriendin en ik hadden het laatst over mislukte dates en ik kan me tot op heden weinig mislukte dates herinneren. Mislukte relaties heb ik er wel een hele hoop van. Misschien moet ik daar maar over schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten