Zoals ik al zei, is dit blog een uitlaatklep, een manier om dingen van me af te schrijven, dus vandaar deze woedeuitbarsting. Alvast mijn excuses daarvoor.
Ik wilde graag een gesprek met DGeL (De Grote ex-Liefde), dat had ik toen het uit was meteen gevraagd, want ik wilde graag een paar dingen onder vier ogen bespreken. Hoe langer het duurde, hoe meer mij het gevoel begon te bekruipen dat dat wellicht niet het slimste idee was om dat te doen. Ik wilde echter wel een paar dingen tegen hem zeggen, niet in de laatste plaats omdat ik vond dat er wel een paar dingen waren die toelichting behoeften.
De laatste weken heb ik steeds meer het idee gekregen dat ik enorm recalcitrant word als ik me niet goed kan uiten in een relatie. En dat ik dan me eenzaam kan voelen ook al heb ik een relatie; enorm eenzaam.
Met knikkende knieën fietste ik naar hem toe. Ik was er al een maand niet geweest en met elke meter die ik dichterbij kwam, vlogen er meer gedachten door mijn hoofd. Het gesprek heeft elke ochtend, elke avond en soms zelfs 's nachts in mijn hoofd plaatsgevonden, alle uitkomsten en vragen had ik al bedacht. Nou wil ik er wel bij zeggen dat mijn DGeL enorm goed is met woorden. Ik kan wel stellen dat hij de slimste persoon is die ik ken (dat vind ik ook heel aantrekkelijk) en ik wist dat dit gesprek slecht zou kunnen aflopen.
Stoer liep ik de drie wenteltrappen op en snel gaf ik de spullen die ik nog had van hem terug. Allereerst heb ik netjes gezegd dat het me enorm spijt en dat ik mijn excuses aanbied, het was een fout van mij, maar ik benadrukte dat dit niet zomaar is gebeurd. Dat maakt het geen excuus of verzachtende omstandigheid, ik wilde alleen duidelijk maken dat ik zo'n fout niet zomaar maak. Dit lokte uiteraard een reactie uit van onbegrip. Het feit dat de relatie kut ging kon hij niet relateren aan overspelig gedrag. Daarna probeerde ik nog uit te leggen dat ik niet stelselmatig ben vreemdgegaan, maar ook daar had hij geen oren naar. Als laatste, en voor mij ook wel een hele belangrijke, vertelde ik dat ik het echt heel vervelend vond dat hij in mijn telefoon heeft gekeken aangezien mijn telefoon een soort dagboek is: alleen grote blauwe ogen en geen reactie. Allemaal de verwachte reacties. Voor zover het in mijn hoofd voorspelde gesprek.
Toen gebeurde er iets bijzonders: er werd mij gevraagd wat ik nu wilde, of ik nog door wilde gaan. Pardon? Was het niet voorbij dan? Ik kan mij een whatsapp conversatie herinneren waarin duidelijk was getypt door DGeL dat het stuk was, niet meer gemaakt kon worden en dat hij niet meer wilde.. Ik was met stomheid geslagen. Natuurlijk wilde ik niet door en ik antwoordde redelijk resoluut 'nee'. En voegde daaraan toe dat ik niet samen kon zijn met iemand die zo jaloers was en dat ik dacht dat de vertrouwensband al kapot was. Toen volgde er een verbaasde blik van hem en een opmerking dat dat wel de gemakkelijkste weg was en dat ik altijd de gemakkelijkste weg koos. Er borrelde een enorme woede op en ik wilde het wel uitschreeuwen dat ik meestal niet de gemakkelijkste weg koos, getuige het feit dat ik met hem een relatie wilde beginnen vorig jaar én dat ik qua carrière ook echt niet de gemakkelijkste weg heb gekozen. Maar dat had natuurlijk weinig zin en ik heb me ingehouden.
Daarna vonden hij en 'andere mensen die hij had gesproken' het wel vreemd dat ik mezelf zo in een slachtofferrol plaatste en dat ik weinig spijt leek te hebben. En dat 'andere mensen het al hadden verwacht', dat hij het ook al had verwacht, getuige mijn gedrag in het verleden -lees 8 jaar geleden in mijn studententijd- en dat het hem eigenlijk weinig verbaasde. Uiteraard was hij wel hevig teleurgesteld. Een relatie was volgens hem 'gebaseerd op voorwaarden', hij had mij 'maar één voorwaarde stelde'. Het feit dat ik niets van me had laten horen betekende ook dat ik 'er niet voor wilde vechten' en 'alle mensen' die hij had gesproken vonden ook dat ik als eerste wat van me had moeten laten horen. Alles wat ik hierop heb geprobeerd te zeggen was uiteraard niet waar.
Ik heb gezegd dat ik het zat was dat hij me altijd kut liet voelen met zijn woorden, ik het op heb gegeven -helemaal waar- en dat hij elke keer het bloed onder mijn nagels vandaan wist te krabben. Hij op zijn beurt had me blijkbaar na mijn fout 'het liefst de nek om willen draaien'. Ik deed nog één poging om hem duidelijk te maken dat onze relatie echt geen toekomst had. Dit werd ontkent, voordat ik mijn fout maakte was alles nog te redden. Het leek me nu beter om het gesprek te stoppen, het was totaal zinloos. Ik zei dat we -lees hij- nu beter alles konden laten bezinken en ooit nog een keer een gesprek te hebben als 'we allebei' -lees hij- alles hadden laten berusten. En als laatste zei ik dat iemand mij nog nooit zoveel en zo vaak pijn had gedaan met zijn woorden. Ik moest me ongelofelijk inhouden om niet te reageren op de gemene dingen die hij zei. Ik liep snel weg, naar beneden.
Ik voelde me ellendig, net zoals altijd na alle gesprekken die we hadden over onze relatie. Op de terugweg kwam ik een beetje tot bezinning en ging ik in mijn hoofd langs alle bizarre opmerkingen die er in dit gesprek langs waren gekomen. Was ik nou gek, of waren sommige dingen gewoon vreemd? Ik belde mijn beste vriend en gooide alles eruit, gewoon om even te spuien.
Nooit, nooit, nooit meer wil een relatie met zo'n manipulatieve man.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten