Elke zichzelf respecterende nieuwe dokter heeft natuurlijk de behoefte met de wereld te delen hoe fantastisch dit wel niet is en dat hij of zij blij is dat 'het nu echt kan beginnen'. En ja. Zo begon ik ook.
En dan. En dan moet je een baan.
Desillusie 1: dokters verdienen bakken met geld. Helaas worden we niet allemaal drs. Schoemacher of een beroemde hartchirurg en zullen we keihard moeten werken. Als je veel geld wil verdienen moet je geen dokter worden.
Desillusie 2: als je eenmaal dokter bent kun je tenminste zelfstandig werken zonder dat er op je vingers gekeken wordt.
Desillusie 3: jij bent uniek. Nee, als nieuwe dokter bén je niet uniek. Wellicht in je vriendengroep, omdat de rest geen dokter is, maar je bent niet de enige.
Ik heb, net als veel nieuwe dokters, mijn carrière in mijn hoofd al uitgestippeld. Nu ik dokter ben, moet ik ook zover mogelijk komen. Drie dagen per week als consultatiebureau-arts werken is het ergste wat ik me kan voorstellen.
En zo kom je terecht bij je moeder, die als huisarts in een groepspraktijk werkt. Een groepspraktijk waar keihard wordt gewerkt en geprobeerd wordt te laten zien dat huisartsen toch echt onmisbaar zijn. Ik deed er altijd wat lacherig over tot ik deel uitmaakte van de ploeg. Ja, mijn moeder werkte hard, dat wist ik allang, maar toch was het altijd een soort mysterie waarmee dan. Nou, dat is me langzamerhand duidelijk geworden. Een tijdje werkte ik als doktersassistente, maar dat is naadloos overgegaan in een baan als arts.
Ik presenteer hier mezelf: de allereerste arts-assistent niet in opleiding tot specialist, oftewel ANIOS, huisartsgeneeskunde. Een functie die nog niet bestond, maar ik ben er dus één. Eigenlijk de slet van de praktijk, want ik doe alles, van koffie zetten tot hechten. Ik zit bij alle assistentes en coördineer de dokterstaken. Dat heeft me er ook toe gezet om een lijstje te maken van de taken van de huisarts (in deze praktijk dan).
De taken van de huisarts in volgorde van meest tijdopslurpende bezigheden:
1. Patiënten zien: is gelukkig nog wel de grootste bezigheid van de huisarts, maar wordt door 2 bijna van de troon gestoten. Over het algemeen geen uitleg nodig, alleen het feit dat een huisarts ongeveer 7 minuten per patiënt heeft. Respect (ik kan het niet).
2. Administratie: alle patiënten zijn alweer naar huis gebonjourd, maar zo makkelijk komt de huisarts niet naar huis, want er staat nog een lijst met elektronische berichten, medicatie, regeldingen, brieven en nog meer (digitaal) papierwerk.
3. (Telefonisch) overleg: dit kan met verschillende personen dan wel instanties. Grofweg zijn er 3 soorten overleg:
Overleg tussen huisarts en patiënt. Dit is telefonisch en houdt in dat de patiënt waarschijnlijk al één of meerdere dagen heeft gebroed op zijn vragen en kunnen resulteren en een vervelende discussie. Huisartsen die hun patiënten goed kennen hebben hier minder moeite mee dan de net beginnende dokters (zoals ik). Dit overleg kan echter ook gewoon bestaan uit informeren naar de toestand van patiënt (kan echter ook heel lang duren, voorspeller is vaak het enorme aantal contacten van patiënt in de afgelopen maand).
Overleg tussen huisarts en assistente. Dit kan zowel telefonisch als face-to-face en hierin is de huisarts meestal beleidsbepaler en knoopdoorhakker.
Overleg tussen huisarts en specialist/andere huisarts. Dit duurt vaak even en is over het algemeen telefonisch. Specialisten in het ziekenhuis denken soms dat huisartsen slechts een tussenstation zijn en in grote getale patiënten naar hun doorsluizen, maar dat zijn er gelukkig niet al te veel. Er kan uitvoerig worden overlegd over beleid, dit kan echter ook eindigen in een vervelende discussie.
4. Andere dingen: visites rijden, lunch, koffiepauze.
Respect. Dat heb ik nu echt voor de huisarts. Overigens niet voor de parttime (en dan heb ik het over maximaal 2 dagen per week werkend) huisartsen, die klagen dat ze anders geen tijd over hebben voor hun gezinnetje. Onzin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten