Ergernissen.

Ik las laatst een boek en daar werd een stuk aan kleine ergernissen gewijd. Dingen waar de hoofdpersoon een hekel aan had. Ik moest daaraan denken terwijl ik op de fiets door Amsterdam racete met Mach 3. Waaraan heb ik eigenlijk een hekel? Wat vind ik irritant? Waar kan ik mij godsgruwelijk aan ergeren, terwijl het eigenlijk slechts een minuscuul obstakel betreft?

Lekker een stukje zeiken dus.

Ik heb een hekel aan mensen die gewone vuilniszakken kopen. Wie heeft er tegenwoordig nog niet-trekband vuilniszakken?! Hoe krijg je die gewone vuilniszakken 'normaal' dicht zonder dat je je stilaan weer op loopt te vreten omdat je de zak te vol hebt gedaan om hem dicht te kunnen knopen. Daar hebben ze toch al een hele tijd geleden de trekbandzak voor uitgevonden?!

En ik heb een hekel aan mensen die de schuld van al hun problemen bij andere leggen. En aan mensen die de waarheid verdraaien om er zelf beter van te worden. En aan mensen die mensen tegen elkaar opzetten. En aan mensen die niet luisteren.

Ik heb een hekel aan het geluid van tandenpoetsende mensen. Die tandenborstel die over die tanden heen schuurt. En aan het gevoel van een nagelborsteltje. Van die hele harde om je handen mee schoon te maken. En aan vlees met vetrandjes. Aan superfoods en aan self-proclaimed voedingsdeskundigen die bullshit verkondigen. En aan mensen die die mensen dan ook nog geloven ook.

Even een uitstapje: ik verwonder mij zeer over de haat jegens E-nummers. Er zijn steeds meer mensen die roepen dat deze verboden moeten worden, terwijl de meeste van deze stoffen gewoon afkomstig zijn uit de natuur (citroenzuur, bietenrood ed). Ja, maar je weet niet wat er gebeurt als je alleen deze stof eet zonder de rest er omheen (dwz: citroenzuur zonder de omringende citroen). Ja, want je maagdarmstelsel weet vast of het een hele citroen is, of alleen het citroenzuur.. Helaas voor die voedingsdeskundigen: het maagdarmstelsel is bedoeld om voedsel te verteren en voedingsstoffen op te nemen en het maakt geen onderscheid tussen de hele vrucht of alleen het stukje. (bron: Boron, Boulpaep, Medical Physiology 2008, Chapter 45 Nutrient Digestion and Absorption)

Daarbij verbaas ik mij ook zeer over het feit dat mensen het wel accepteren dat er wordt geschreeuwd dat E-nummers verboden moeten worden, vanwege de mogelijke schade aan de gezondheid. En mensen lijken het hier dan ook vaak mee eens te zijn (ik zeg lijken, want echte tegenprotesten zijn er niet, op wat slimme professoren na wiens tegenargumenten ik wel zeer plausibel vind). Maar als het neerkomt op het -bijvoorbeeld- verbieden van roken op terrassen -vanwege de gezondheid- wordt iedereen kwaad en dan wordt er gezegd dat de overheid zich niet zo moet bemoeien. En dat terwijl er volop bewijs is dat meeroken zeer schadelijk kan zijn en dat mensen die op een terras zitten soms ongewenst meeroken. Bewijs voor de schadelijkheid van E-nummers is er niet, behalve wat dubieuze claims van websites met gebrek aan bronnen. Vreemd vind ik dat. Nu moeten mensen niet denken dat ik een anti-rookster ben, want mensen moeten zelf weten wat ze doen, maar ik vind wel dat anderen niet de dupe moeten zijn van bepaalde keuzes en dat je zelf verantwoordelijk bent voor de gevolgen (van teveel alcohol drinken krijg je een kater, van een bedorven hamburger krijg je een voedselvergiftiging, van 28 blikjes Red Bull per dag drinken word je dik, etc..). In het kader van: wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten.

O ja, en ik heb een hekel aan mensen die van hun probleem, jouw probleem proberen te maken.

Het nachtdienstgevoel.

Nachtdiensten zijn niet mijn favoriete onderdeel van mijn werk. Het is eigenlijk soort van verplichte kost, waarbij je gedurende meerdere dagen onder een sociale steen en celibatair leeft en daarnaast ook nog afkickt van je alcoholverslaving. Met onder een sociale steen leven bedoel ik dat je eigenlijk weinig andere mensen ziet behalve de verpleegkundigen in de nacht en het handjevol patiënten wat 's nachts besluit dat toch echt langs moeten komen.

En celibatair leven gaat automatisch, want tegen de tijd dat je in je bed ligt is wederhelft allang naar zijn of haar werk en 's avonds is hij of zij moe terwijl jij wel zin hebt in een pre-werk-seks-sessie'tje om 7 uur 's avonds. Of je hebt helemaal geen wederhelft, maar er op uitgaan om er eentje te scoren is er niet bij met zo'n dag-nacht-ritme.
Al met al is het best goed voor je: niet drinken, weinig sociaal eten en geen seks.

Dit hoeft gelukkig niet altijd zo te zijn. Nachtdienst doen heeft ook voordelen, namelijk: je ritme omdraaien. Dit komt er bij mij op neerkomt dat ik 's ochtends om 9 uur in bed met mijn krantje en mijn kat een biertje drink alvorens ik ga slapen. Werkt als een tiet, want ik val daarna gegarandeerd in slaap, dus ik kan het iedereen aanraden. Wat ik ook eigenlijk al heb gedaan, getuige het feit dat mijn jongere collega nu ook aan de alcohol is geraakt na haar avond- en nachtdiensten. Er gaat niets boven rustig in je eentje één lekker biertje of glaasje wijn drinken nadat je langzaam kapot bent gegaan in het gekkenhuis. En elk ziekenhuis is een gekkenhuis.
In ieder ziekenhuis waar ik heb gewerkt heb ik de meeste vreemde figuren voorbij zien komen uit alle lagen van de samenleving. Maar in de nacht komen echt de uitschieters van de samenleving op de spoedeisende hulp, waar ik me over blijf verbazen. Soms is het een zwerver die binnen gebracht wordt met de ambulance en vervolgens, na uitgebreid onderzocht te zijn zonder afwijkingen, niet meer weg wil van de spoedeisende hulp en uiteindelijk onder politiebegeleiding naar buiten wordt geëscorteerd. Diep van binnen heb ik medelijden met zulke mensen en zou ik ze graag een bedje aanbieden. Het is niet dat deze meneer niet op zijn plek zou zijn in het gekkenhuis, maar ik weet ook wel dat een nachtje logeren in het ziekenhuis zonde van de zorg is. De volgende patiënt heeft al drie weken last van zijn rug, maar vindt dat dat om twee uur 's nachts niet meer kan wachten. Probeer maar eens uit te leggen aan zo iemand dat dit geen reden is voor een nachtelijk bezoek aan het ziekenhuis. Met de hand over mijn hart schrijf ik dan maar weer een pammetje voor (kort voor oxazepam, dwz rustgevende middelen) en druk de patiënt echt op het hart dat zijn eigen huisarts de beste dokter voor hem is. En dit soort dilemma's komen dagelijks -ik bedoel nachtelijks- voorbij.

's Nachts heerst er een aparte sfeer in een ziekenhuis. De gangen zijn donker, stil en leeg en in sommige delen loop ik dan niet graag in mijn eentje. Er zijn ook collega's die niet durven te slapen, omdat ze in hun eentje in een piketkamer in een achteraf gedeelte moeten liggen. Aan de andere kant hangt er een relaxte sfeer die ik heel prettig vind. De hectiek en chaos van overdag heeft plaatsgemaakt voor kalmte en rust. Mijn nachtelijke collega's lijken daarom ook minder haast te hebben. Daarbij heerst er een gevoel van saamhorigheid, omdat er slechts een klein groepje personeel aanwezig is: je doet het met z'n allen, want je hebt geen andere keus. In je eentje red je het niet. Hierdoor krijg je een hechtere band met je collega's, wat af en toe ook het gevolg heeft dat er romances ontstaan. En waar kan je beter stiekem zoenen dan in de diepe donkere krochten van een uitgestorven ziekenhuis. Er zijn legio mogelijkheden: de liften, de catacombes (als die er tenminste zijn) en verlaten afdelingen die alleen overdag in gebruik zijn. Catacombes zijn het best, daar komt 's nachts nooit iemand. Het zijn de kelders van het ziekenhuis: daar waar de bedden en infuuspalen worden bewaard. Waar je je witte jas moet halen en waar je geen bereik hebt met je mobiele telefoon. Een ideale plek om stiekeme dingen te doen met collega-dokters, verpleegkundigen of co-assistenten. Al is het wel een ongeschreven regel dat je als vrouw niet met de co-assistent of verpleegkundige mag. Dan val je toch in de categorie 'slet' of 'cougar', maar als man mag dat natuurlijk wel, want dat is stoer. Ik moet eerlijk toegeven dat er nog nooit een verpleegkundige of co-assistent is geweest die ik de catacombe in zou willen sleuren, maar dan alsnog is er een drempel, omdat dat eigenlijk niet kan als vrouw.
Ik dwaal weer eens af.